این پژوهش به روش تحلیلی، به بررسی تکنیکهایی که مؤید وحدت و تنوع در قطعۀ «هفتخوانِ» رنجبران است، میپردازد. به عنوان هدف کلی، تکنیکهای بسط و گسترش رنجبران در طول اثر مطالعه میشود که برای دستیابی به این مهم، فرم اثر، ساختارهای هارمونی و شیوههای بسط و گسترش موتیوی مورد بررسی قرار میگیرد. فرم اثر منطبق بر فرمهای رایج کلاسیک نیست اما دارای اشتراکهایی با فرم سونات است. پایبندی به ساختارهای هارمونی همچون تریادها و به طور کلی ترایکوردها، آکوردهای چهارصدایی، پلیکوردها، انبوهه و شبهانبوههها و همچنین تسلسل آنها، باعث ایجاد وحدت و تنوعِ هارمونیک و ملودیک در طول اثر شده است. این اثر دارای یک موتیو سه نتی بر اساس نتهای سی-لادیز-سی است که نقشی کلیدی در پیوند بین اجزای شکل دهندۀ فرم اثر دارد. این فیگور در طول اثر به شکلهای متنوع ظاهر میشود و دگرگونیهای آن بر اساس تغییرات ریتمیک دستهبندی شده است. هستۀ تماتیک دارای چهار جزء است؛ به طوریکه جزء اول تا سوم به صورت حرکت برودری تحتانی و فوقانی ظاهر و سپس جزء چهارم به آن اضافه میشود. این مقاله نشان میدهد که چگونه موتیو چهار جزئی، از طرفی برای ایجاد وحدت، بارها تکرار و از طرف دیگر همزمان با تکرارها، دچار دگرگونیهای مختلف میشود.
نویسندگان مقاله:سید محمد تنکابنی – امیر هنرمند
منبع خبر:سایت نشریه هنرهای زیبا(هنرهای نمایشی و موسیقی)
